หัวใจนักเขียน

"จงแสดงให้เห็น อย่าเพียงเอาแต่บอกเล่า" คือสิ่งที่นักเขียนมักได้ยินได้ฟังเสมอๆ และคุณก็คิดว่ามันยังใช้การได้ดี

 

เมื่อลงมือเขียนถึงตัวละครสักตัวที่เหงา เศร้า และโดดเดี่ยว คุณต้องไม่เขียนคำว่า 'เหงา' 'เศร้า' 'โดดเดี่ยว' ลงไปในงานของคุณ เช่นเดียวกับความรัก การเขียนคำว่า 'ความรัก' ลงไปนั้นไม่มีความหมายอะไร แต่จงแสดงให้เห็นว่ารักนั้นเป็นอย่างไร อะไรบ้างที่เป็นความรัก เช่นเดียวกับในชีวิตจริงของคนเรา วิธีที่ความรักจะสัมผัสรับรู้ได้ พาไปเดินเล่น กินข้าว ดูหนัง นั่งอยู่ด้วยกัน มีความใส่ใจที่จะมอบให้ คือการสร้างประสบการณ์และโมงยามเฉพาะร่วมกัน นี่คือที่มากกว่าเอาแต่บอกว่ารัก แล้วไม่ทำอะไรอื่น

 

ประสบการณ์และโมงยามเฉพาะตัวคือสิ่งที่คุณควรเขียน เพื่อจะแสดงถึงสิ่งที่เหงา เศร้า โดดเดี่ยว และความรัก มากกว่าจะเขียนคำเหล่านี้ลงไป แล้วปิดโอกาสตัวเองที่จะแสดงถึงเนื้อหาของมัน

 

‘เขียนเหมือนพรุ่งนี้จะไม่มีอยู่’ ‘เขียนอย่างงานชิ้นนี้เป็นชิ้นสุดท้ายในชีวิตคุณ’ ถ้อยคำเหล่านี้ดีอยู่ ทั้งห้าวและเข้ม และสร้างความฮึกเหิม แต่เพื่อที่จะทำเช่นนั้น คุณต้องใช้ความมุ่งมั่นมาก จดจ่อและอุตสาหะมาก คุณคงต้องรักษาลมหายใจเพื่อ ‘อยู่’ เขียนมัน ไม่ว่าคุณจะมองหาภาวะโรแมนติกแห่งความตายอย่างไรก็ตาม คุณต้องการการหายใจ

 

เพื่อที่จะเข้าถึงความตาย คุณยังต้องการมีชีวิตเพื่อจะใคร่คิดถึงมัน