กายวิภาคของความเศร้า

เรื่องราวของการพลัดพรากลาจาก พวกเขาไม่อาจเหนี่ยวรั้งชะตากรรมของตนเองเอาไว้ได้ พวกเขาถูกทำลายลงอย่างช้าๆ ด้วยความสัมพันธ์อันเปราะบาง กำแพงที่มองไม่เห็น กาลเวลาของนิยาย วนซ้อน กัดเซาะ ร่วงหล่นแล้วจมหายราวกับเขาวงกต ตัวละครเล่าเรื่องผ่านมุมมองของแต่ละคน ด้วยฉากหลังทางสังคม การเมือง ความรัก ความปรารถนา และการค้นหาตัวตนอันเลือนลาง "กายวิภาคของความเศร้า" เราทุกคนมีเรื่องเล่าของตนเอง

• นวนิยายเรื่อง “กายวิภาคของความเศร้า” เกิดจากเรื่องสั้นสามเรื่องของนิวัต ที่เคยตีพิมพ์ตามหน้านิตยสารเมื่อหลายปีก่อน สองเรื่องในชุดแรกเป็นเรื่องสั้นที่เชื่อมต่อกัน (เขียนในปี 2541 และ 2551 ตามลำดับ) เรื่องที่สามเขียนในปี 2547 เป็นเรื่องที่แทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างสองเรื่องแรกเพื่อเติมเต็มในส่วนของกาลเวลาที่หายไป โครงเรื่องส่วนที่เหลือเขาเริ่มเขียนในปี 2558 โดยใช้วิธีเขียนรวดเดียวจนจบ จนกลายมาเป็นหนังสือเล่มนี้
• สามบทแรก เวลาในนวนิยายมีความยาวนานประมาณสิบปี ตัวละครที่ลาจากกันแล้วกลับมาพบกันอีกครั้ง ซึ่งเป็นเวลาจริงที่พวกเขาลาจากกันไป รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่องถูกเขียนขึ้นในเรื่องอ้างอิงจากเหตุการณ์ในเวลานั้น
• ตัวละครทุกตัวในเรื่องปราศจากชื่อ ในบางบทตัวละครเล่าเรื่องของตัวเอง เวลาในเรื่องตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ผู้อ่านจะพบพัฒนาการของตัวละคร จากจุดที่ว่างเปล่าไปสู่ความคลุมเครือ จากความคลุมเครือไปสู่ความทุกข์ระทม ผู้อ่านจะสังเกตได้ว่าสภาพทางสังคมจากอดีตถึงปัจจุบัน ตัวละครเปลี่ยนแปลงไปตามแรงเหวี่ยงที่พวกเขาไม่ได้ก่อขึ้นเพียงลำพัง
• เวลาในนวนิยายเรื่องนี้เหมือนเขาวงกต เวลาเหมือนถูกวางซ้อนๆ กันอย่างไร้ระเบียบ ซึ่งเป็นความจงใจที่จะทำให้เงื่อนเวลาของเรื่องมีอิสระ บางฉากเหมือนมีเสียงพูดดังออกมาอย่างไร้ทิศ
• ชื่อบทในนวนิยายนำมาจากมูฟเม้นต์ซิมโฟนีหมายเลขเก้าของบีโธเฟ่น ซึ่งเชื่อมร้อยเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านเสียงดนตรีที่เล่นวนซ้ำ เช่นเดียวกับตัวอักษรชื่อเล่มจากการออกแบบของมานิตา ส่งเสริม ได้รับบันดาลใจจากตัวโน้ตเพลง ซึ่งสอดคล้องกับโครงเรื่อง