JULY การกลับมาของดวงตาดาวฤกษ์

“JULY การกลับมาของดวงตาดาวฤกษ์” รวมเรื่องสั้นจาก ตินกานต์ และ จรณ์ ยวนเจริญ สองนักเขียนที่มีสไตล์ทางภาษาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เล่าถึงชีวิตของผู้คนในกรงขังซ้อนกรงขังในภาวะของการรักษาระยะห่างทางสัมคม กรงใหญ่ที่อยู่ร่วมกันเป็นฉากหลังของประเทศโลกที่สามซึ่งกำลังทอดทิ้งคนตัวเล็กตัวน้อย ส่วนกรงเล็กคับแคบซึ่งขังเดี่ยวคนกลุ่มนั้นไว้คือความบัดซบต่างที่มาของชีวิต ความเจ็บป่วยของคนเป็นแม่ ทางที่ไม่มีให้เลือกของคนเป็นลูก รักข้างเดียวไม่สมหวัง รอยแผลเป็นของความทรงจำที่บีบรัดใจจนเจ็บแสบ ความฝันของคนหนุ่มสาวซึ่งถูกพราก ความคับแค้นยิ่งกัดกินเมื่ออิสรภาพในเขตแดนอื่นปรากฏ การมองดูผู้คนโบยบินอย่างอิสระตอกย้ำถึงโซ่ตรวนที่ยึดเราให้ติดแหง่กอยู่กับที่ เงื้อมมือของการกักขังส่งเสียงกระซิบว่าสุดท้ายแล้วมึงจะถูกปล่อยให้ตายเน่าหนอนอยู่ในชีวิตเฮงซวยในประเทศเฮงซวย โดดเดี่ยว สิ้นหวัง ไม่มีใครเหลียวแล

 

ความเจ็บปวดจะบรรเทา หากเรายอมลบลืม หรือแสร้งทำเป็นลบลืม

………….

ธรรมชาติอันอ่อนไหวของคนเป็นตัวอันตรายเป็นสิ่งบกพร่อง และบางคนมีมากจนล้น คุณใช้เวลาเกินครึ่งหนึ่งของชีวิตเพื่ออยู่โดยไม่หวัง หรือหวังให้น้อยที่สุด ซึ่งก็ดูจะเข้ากับสภาพแวดล้อมของประเทศโลกที่สาม เพราะหวังจึงอ่อนแอ เพราะหวังจึงหลงรัก เพราะหวังจึงเจ็บปวด คุณเจ็บปวดเพราะคุณเป็นคนมากเกินไป คุณแค่หวังว่าหัวใจจะแข็งทื่ออย่างพลาสติก แต่เพราะสุดท้ายแล้วคุณก็ยังแอบหวัง มันจึงยังนุ่มนิ่ม ยวบอ่อน

………….

เราไม่รู้หรอกว่าความสมหวังจะมาปรากฏตัวที่หน้าบ้านวันไหน อาจเป็นวันถัดมาหลังจากที่เราถอดใจ  ไปเสียแล้ว ปิดตายประตูเสียแล้ว ละทิ้งการรอคอยไปเสียแล้วคงน่าเสียดายถ้าเป็นเช่นนั้น เพราะนั่นหมายถึงอีกนิดเดียว อาจแค่อีกนิดเดียว

………….

จวบจนวันหนึ่งจึงยอมรับว่า บางเรื่องต่อให้รักษาความหวังไว้ในทุกลมหายใจ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสมหวังและบางความรัก ต่อให้รักแทบตาย ก็อาจเป็นได้เพียงความลับของจักรวาล

………….

หลายครั้งผมรู้สึกโกรธมากกว่าเศร้า โกรธเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งสุดท้ายวนมาจบที่ตัวเอง

………….

คำโกหกคือสัตว์ร้าย จงระวังสัญชาตญาณของมัน เราอาจคิดว่ารู้เท่าทันดีแล้ว ควบคุมได้แล้ว แต่เปล่า สัตว์ร้ายไม่มีวันเชื่อง อย่างมากก็แสร้งให้ตายใจว่ามันเชื่อง บางคำโกหกไม่จบในครั้งเดียว มันวางไข่ออกลูกหลาน คำโกหกดำเนินต่อไปเป็นคำโกหกอื่นๆ สัตว์ร้ายขยายสืบพันธุ์ และก็มักจะเป็นวันธรรมดาที่สุดวันหนึ่ง ความลับถูกเปิดโปง คำโกหกแว้งกัด เขี้ยวคมจนต้องยอมสารภาพ อาจไม่มีใครตายหรอก แต่พิษของมันจะซึมเข้าเส้นเลือดของคนที่ถูกโกหก พวกคนหน้าโง่ยึดมั่นถือมั่นนิรันดร ถูกหลอนให้ระแวง ซ้ำเกิดเป็นบาดแผลของความสำนึกผิดภายในคนโกหกที่ยังพอมีหัวใจ

………….

ระหว่างเรายังมีสักเสี้ยวสัมพันธ์เกี่ยวพันกันอยู่หรือไม่ หรือแค่คนในอดีตที่มีจุดตัดแสนสั้น แล้วห่างกันไปจนกลายเป็นคนแปลกหน้าถาวร

………….

‘ไปด้วยกันไม่ได้’ เธอบอกแม่ไปเท่านี้ บอกในวันที่แม่ยังหลงเหลือสติสมประดี ในวันที่แม่ยังพอมีแรงยกมือขึ้นลูบหัวและเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว เธอคร่ำครวญชั่วไม่กี่นาทีบนตักแม่ แล้วตัดรักแรกและรักเดียวออกจากชีวิต

เขาจากไปนานแล้ว ลืมราวเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกไม่คิดถึง ไม่ถวิลหา ความปรารถนาระเหิดไปพร้อมความหวังที่หยิบยืมมาจากแววตาโชติช่วง

………….

ตินกานต์

เกิดในเช้าที่ดาวศุกร์ลอยราศีมีน เรือน 12 จึงเป็นนักรัก นัก(เพ้อ)ฝัน นักโรแมนติก มีอาหารเป็นศาสนา มีการบานและร่วงโรยของดอกไม้เป็นปรัชญาชีวิต หลงใหลความลึกลับของจักรวาล มากเท่าสนใจความลึกล้ำของความสัมพันธ์ ทำงานเกี่ยวกับการเขียนมาตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย ในฐานะคนทำนิตยสาร ครีเอทีฟรายการโทรทัศน์ เว้นวรรคจากตัวหนังสือไปเสิร์ฟอาหารและขลุกในก้นครัวในประเทศห่างไกลบ้านเกิด แล้วหวนกลับสู่หน้ากระดาษด้วยพ็อกเกตบุ๊กบันทึกการเดินทางครั้งสำคัญของชีวิตไว้ในหนังสือ ‘Australia Spring Ways ถนนสายฤดูใบไม้ผลิ’ และ ‘Manali & Julley มะนาลีแอนด์จูลเลย์’ ถ่ายทอดความเป็นนักรักไว้ในรวมเรื่องสั้น  ‘ดอก รัก’ ตั้งคำถามกับสายสัมพันธ์ในรวมเรื่องสั้น ‘สลายสิ้นซึ่งความหวังรังรอง’ นอกจากงานเขียนเลี้ยงฝัน ปัจจุบันทำอาชีพฟู้ดสไตลิสต์และถ่ายภาพอาหารเลี้ยงท้อง

 

จรณ์ ยวนเจริญ

เกิดเช้าวันจันทร์ มกราคมปีหนึ่งเก้าแปดเจ็ด ตอนเด็กมีช่วงหนึ่งไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ตลอดเวลากว่าสามสิบปีมีหมาแมวขาประจำและขาจรเป็นเพื่อน เป็นเด็กไม่มั่นใจในตัวเองที่พยายามมั่นใจเมื่อก้าวสู่วัยรุ่น เพื่อร่วงลงสู่ความรู้สึกไม่มั่นคงรุนแรงอีกครั้งหลังจากเรียนจบ ใฝ่ฝันที่จะมีชีวิตอยู่ได้จากสิ่งที่รัก และยังโหยหาความเป็นไปได้ใหม่ ๆ ในการเขียน ปัจจุบันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเป็นมิตรกับความกลัว อาการกังวลวิตกจริตเกินพอดี เพื่อใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับมัน มีผลงานรวมเรื่องสั้นเล่มแรกตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ P.S. ในชื่อ ‘Transmission เป็นอื่นไปง