กาโบ

“กาโบ” นวนิยายขนาดสั้น 4 เรื่อง โดย กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ

 

1955

พายุใบไม้

ท่ามกลางมวลพายุโหม พายุรุนแรงของคนแปลกหน้า ผ้าใบตามทางสาธารณะของพวกผู้ชายที่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ากลางถนน พวกผู้หญิงที่นั่งกางร่มอยู่บนหีบและตัวล่อที่ถูกปล่อยให้ตายคาหลักผูกล่อข้างโรงแรม คนลำดับต้นของพวกเราก็หลายเป็นหางแถว เราทั้งหลายจึงเป็นเหมือนคนนอก เหมือนคนที่เพิ่งมาใหม่

 

1961

ไม่มีใครเขียนจดหมายถึงนายพัน

ผู้พันไม่เสียใจหรอก นานเท่าไรแล้วที่เมืองมีแต่ความงันเงียบ บ่ายวันนี้เป็นอีกศุกร์หนึ่งที่ไม่มีจดหมายมาถึง บ่ายวันนี้ผู้คนได้สะดุ้งตื่น ผู้พันย้อนนึกไปถึงสมัยก่อนแกเห็นตัวแกกับเมียและลูกกางร่มดูการแสดงกลางสายฝนที่ไม่เป็นอุปสรรค แกนึกถึงหัวหน้าพรรค ผมเฝ้าของท่านเรียบร้อย หมุนตัวไปบนลานบ้านตามจังหวะเพลง แกแทบจะได้ยินเสียงกลองทุ้มเป็นจังหวะเหมือนเสียงที่ดังอยู่ในท้องแก

 

1970

ตำนานกะลาสีเรือแตก

ตำนานกะลาสีเรือแตก แห่งกองนาวีโคลัมเบีย ผู้ล่องลอยไปบนแพชูชีพถึงสิบวัน ไม่มีน้ำ ไม่มีอาหาร ได้รับสมญาว่าเป็นวีรบุรุษแห่งชาติ ได้รับจุมพิตจากบรรดาสาวงามผู้เลอโฉมได้รับเงินทองจากสาธารณชน แล้วท้ายที่สุดก็ถูกรัฐบาลคว่ำบาตร ซ้ำถูกหลงลืมไปจนชั่วนิรันดร์กาล

 

1981

หลายเหตุฆาตกรรม

เขาสวมเสื้อแจ็กเกตและกางเกงหนังลูกวัวทรงฟิต ถุงมือก็เป็นหนังลูกแพะสีเดียวกันมักดาเลนาโอลิเวร์โดยสารเรือลำเดียวกันมาด้วย เอาแต่ชายตามองเขาไม่คลาดตลอดการเดินทาง “ยังกับกะเทย” หล่อนเล่าอย่างนั้น “ดูบอบบาง คนอย่างนี้ฉันจับทาเนยกินทั้งเป็นได้สบาย”