แบบจำลองของเหตุผล

ผมไม่เคยเป็นสิ่งอื่น ไม่เคยเปลี่ยนจากรักกลายเป็นเกลียด หลายสิ่งยังคงอยู่ตรงที่เดิม ระยะห่างระหว่างเราต่างหากที่ทอดทิ้งมันไว้ตรงนั้น เฝ้ามองมันจากระยะไกลในช่วงแรกๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ตามจำนวนรอบหมุนของโลก เป็นความรู้สึกที่ไกลออกไปเรื่อยๆ จากระยะเดิม

ผมกลายเป็นใครอีกคนที่หลุดวงโคจรออกมานั่งมองเงาตัวเองอย่างรู้สึกอ่อนล้า ถ้าเหลือวันเวลามากกว่านี้ ถ้าระยะห่างไม่ได้มีอยู่จริง ผมคงได้ยื่นมือออกไป ดึงบางสิ่งที่เคยมีกลับมาทบทวนแก้ไข

แต่ไม่มีปาฏิหาริย์ในวันพรุ่งนี้
ไม่มีสิ่งปกติธรรมดาในวันพรุ่งนี้
เราอยู่เพื่อรอวันนี้ล่วงไปอย่างช้าๆ เคลื่อนตัวเองสู่วันพรุ่งนี้ ระยะห่างยังคงเท่าเดิม แต่ผมมองไม่เห็นว่าข้างในนั้นจะมีอย่างอื่นนอกจากภาพที่ร่างไม่เสร็จของเมื่อวาน

----

..
ฉันรู้สึกได้เมื่อคุณพูดถึงความจริงข้อหนึ่ง และฉันก็รู้สึกได้ว่าคุณละเว้นที่จะไม่พูดถึงความจริงอีกข้อ สิ่งนั้นซ่อนในตัวคุณ สิ่งนั้นซ่อนในตัวฉัน และในฐานะมนุษย์เราต่างรู้กันดี การยอมรับ และการยอมจำนนจึงเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นที่รอการพิสูจน์ ซึ่งมิใช่การพิสูจน์ความจริง แต่คือการที่คุณกล้าที่จะพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพื่อให้เห็นว่าความไม่สมจริงของเหตุผลนั้นมีอยู่ในจิตสำนึกที่หวาดกลัวของเราอยู่เสมอ

มันคือสัจจะที่ยังไม่ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการ และอำนาจของมันเหมือนไม่เคยถูกหยิบขึ้นมาใช้โดยผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า