ศิลปะและอำนาจแห่งการมองเห็น

มนุษย์สร้างคำคุณศัพท์มากมายเพื่อเรียกชื่อความรู้สึกที่เกิดจากการมองเห็น - ความสุข, ความทุกข์, ความสวย, น่าเกลียด, ปวดร้าว, เย้ายวนใจ,

อำมหิต, ยิ่งใหญ่, ตำ่ต้อย, วิปริต ฯลฯ และมีความรู้สึกอีกมากมายที่เราไม่อาจเรียกชื่อได้จากสิ่งที่เห็นเช่นกัน อาจกล่าวได้ว่าสรรพนามแทนความรู้สึก

โดยเกือบทั้งหมดนั้นคือภาพจำลองของดวงตามนุษย์ ถึงแม้ว่าผัสสะแห่งการเห็นจะไม่เคยทำงานอย่างโดดๆ ก็ตาม

 

แต่เมื่ออุปมาแห่งดวงตาถูกวางไว้ในตำแหน่งแห่งที่ซึ่งแยกขาดจากกันเสียมิได้กับความคิดทางการเมืองและระเบียบทางศีลธรรม วิถีแห่งการมองเป็นไปเพื่อการปกครองและการมองเพื่อเย้ยหยันท้าทายอำนาจ เราต่างถูกมองและเราต่างกำลังมอง เราต่างถูกทอดทิ้งไร้การเหลียวแลและเราต่างกำลังมองหา

ความสำคัญเพื่อตัวเราเอง

 

ในหนังสือเล่มนี้ถูกเขียนเอาไว้เป็นเชิงอรรถซึ่งอ้างอิงจากสิ่งที่ปรากฏอยู่ในชีวิต ผ่านการปฏิบัติและผลงานศิลปะชิ้นต่างๆ ที่ประกอบเข้าด้วยกัน